Utrecht was just an end to a means

Van heel veel mensen krijg ik de vraag wat ik post-Utrecht ga doen.
Of ik niet bang ben dat ik in een zwart gat ga vallen nadat ik mijn Hogere Doel heb gehaald.

Nee, ik heb geen plannen
Behalve het hazen van Ineke naar haar eerste halve marathon.
Behalve het lopen van Zandvoort Circuit Run (inmiddels vorige week).
Behalve uitkijken naar Leiden marathon en de 10 km die ik daar wil lopen en de BBQ met al mijn maatjes achteraf.
Behalve het lopen in London als ik daar een congres heb, en in Duitsland en in Denemarken.
Behalve het lopen in Kroatië op vakantie.
Behalve het plannen van nieuwe loopjes in het najaar.
Weer eens het Zorg en Zekerheid Loopcircuit doen?

Utrecht was altijd een ultiem doel.
Een baken.
Als ik Utrecht 2012 kon, kon ik de bestralingen aan.
Om mijn leven te redden.
Als ik Utrecht 2015 kon, kan ik weer normaal leren leven.
Dingen afsluiten.
En doorgaan. Echt doorgaan.

Ik tel geen fysio meer
Ik check niet meer in op four square op mijn zebrapad.
Ik loop gewoon hard, omdat hardlopen een essentieel onderdeel van mijn leven is.
Daar was Utrecht 2015 voor bedoeld.

Het nog hogere doel:
Ik ben een werkende moederkloek, een liefhebbende echtgenote.
Ik meen empatisch te zijn, bevlogen en optimistisch.
Ja, ik ben een vechter. Maar ik ben na het doel van Utrecht, vanwege het doel van Utrecht weer meer dan degene die alles overwon.

Ik ben ook een faler die ruzie maakt met de verkeerde, die afspraken vergeet, die op slakken zout legt en snauwt tegen haar echtgenoot als die 1,2 minuten te laat thuis komt, die uit haar slof schiet tegen haar kinderen. Die te vaak op de weegschaal staat en haar wallen telt. Die onattent is en altijd kaartjes krijgt en nooit stuurt. Die mooi weer speelt ook als het geen mooi weer is.

Ik had een sokkel nodig om te kunnen revalideren. Utrecht had ik nodig om mezelf weer van die sokkel te krijgen.

Zwart gat my ass. Utrecht had ik nodig om weer Repel te worden